این مرد تا سال 1317 در بازار فسا شغل آزاد داشت اما هیچ گاه خواندن ، نوشتن و حفظ شعر را که با طبع او سازگار بود کنار نگذاشت.
به سبب خط زیبایی که داشت به عنوان حسابدار در شرکت پنبه فسا مشغول به فعالیت گردید.در همین سال ها بود که نخستین سروده خود را در بحر طویل با نام "توی قایق با." در ده ها نسخه تهیه و در اختیار مردم فسا قرار داد.دوران سربازی رهنما که در شیراز سپری گردید در هم نشینی با مرحوم شیخ محمّد جعفر فاخری فسایی (ره) به خوشه چینی علم و دانش گذشت.
رهنما در سال 1322 به استخدام وزارت مالیه در آمد و در سال 1356 افتخار بازنشستگی یافت.
با کودتای 28 مرداد 1332 مدتی را به جرم سرودن شعرهای انقلابی در زندان گذراند.پس از رهایی از زندان بود که کتاب "خرابات" را در 50 صفحه با یاری چاپخانه مصطفوی شیراز به زیر چاپ برد.ار ایشان مجموعه آثار دیگری با نام "دیوان رهنما" به یادگار مانده است.این مجموعه در سال 1368 به اهتمام منوچهر کدیور چاب گردید.
مرحوم احمد رهنما در شعر ابتدا "غریق" و سپس "رهنما" تخلص نمود.
این مرد نستوه در خرداد ماه سال 1379 چهره در نقاب خاک کشید.
"آزادی و استقلال از درونمایه هایی است که هموارا در شعر شاعران معاصر نمود بارزتری نسبت به شاعران گذشته داشته است.این گرایش که می توان آن را به بلندمرتبگی ذات شاعران معاصر تعبیر کرد از یک جهت به ابداع های احساسی و اسلوبی در شعر می انجامد و از سوی دیگر وجه جداکننده میان شاعر معاصر و قدیم قرار می گیرد.شاعر به دنبال آن است تا در سایه استقلال برای خود چیزی را ابداع کند که در بردارنده نیازهای عصر و زمانه او باشد.این احساس در شاعران دوره معاصر به جهت پیوند هنر و زندگی نمود تکرارهای ثابتی را می یابد تا به آنجا که شاعر یک مضمون را در سراسر شعر خود با لحن هایی گوناگون بیان می دارد و شعر رر عین تکرار یک درونمایه ثابت برای مخاطب تازگی داشته و در عین حال از وحدت موضوع نیز برخوردار است."
شعر زیبایی از ایشان:
کتاب عشق
رفتیم و هر چه بود به دنیا گذاشتیم دنیا و مردمش همه برجا گذاشتیم
یک جرعه می نخورده ز مینای روزگار ته جرعه ای که بود به مینا گذاشتیم
کشتی ما شکسته شد از موج حادثات وین کشتی شکسته به دریا گذاشتیم
پنهان نموده خون دل از دید این و آن رخسار زرد را به تماشا گذاشتیم
نامردمی ز مردم دون بس که دیده ایم از شهر رو به جانب صحرا گذاشتیم
در این جهان نصیب، مرا غیر غم نبود شادی خویش را به تمنّا گذاشتیم
دنیا گذاشتیم به دونان روزگار وین پست را به مردم دنیا گذاشتیم
کار جهان مردم از معرفت تهی با داوری ساغر و صهبا گذاشتیم
دیوان بی حساب ز بهر رئیس کل وز بهر خود توقّع بی جا گذاشتیم
گفتم به پیر میکده چون شد کتاب عشق گفتا به دست مردم شیدا گذاشتیم
گفتم که مال و مکنت دنیای دون چه شد گفتا که بهر غارت و یغما گذاشتیم
گفتم نصیب مردم بی دست و پا چه شد گفتا که صبر را به تماشا گذاشتیم
گفتم که زهد شیخ چه معنی دهد بگو گفت این قضا به عهده ی فردا گذاشتیم
گفتم طریق عارف سالک چه سان بُوَد گفتا به پادشاهی دل ها گذاشتیم
گفتم که ظالم ار چه بُوَد با مراد جفت گفت این قضا به مردم دانا گذاشتیم
دی رهنما ز جام مئی بُد ملنگ و گفت هستی به جرم دیده ی بینا گذاشتیم
محمّد قاسمی شاعر دفاع مقدّس شاعر شهرستان فسا
رهنما ,مردم ,سال ,شعر ,گذاشتیمگفتم ,فسا ,را به ,در سال ,را در ,و در ,در شعر
درباره این سایت